Aile İçi Kavga Küskünlük, Çatışmalar - İpler Koparsa, 1. Bölüm Kimlik ve Kabul
"Neden gelmiyorsunuz?", "O öyle söyledi/söylemedi", "haklı/haksız", "hep/hiç", "İdare etsen ne olur?", "O gelirse ben gelmem", "Çocuk musun sen?", "El ne der?", "Sen küçüksün, sen abisin/ablasın", "hakkımı helal etmem", "hiç mi benim hatırım yok, abinin vs. hakkı yok?", "ne yapalım, o öyle"... "sen araya girsen ne olur?", "O, seni dinler", "beni araya sokmayın, sonra ben kötü oluyorum"... bu tarz başlıklar, yargılar size tanıdık geliyor mu?
Ne kadar iyi niyette olsa da, "artık çocuk değilim" bu beklentileri olanları kaldırabilecek durumda değil misiniz? Yaşadıklarına rağmen, aileniz tarafından kısmen de olsa size vicdanen uygulanan "barışmalısın, ayıptır..." gibi beklentiler içinde kilitlendiğinizi, ailenizin durumundan sorumlu ve suçlanmış hatta dışlanmış mı hissediyorsunuz? Bu baskı birde anlaşılmadığınızı, o nedenle ailenizle aranızda uçurumların açılmasına uzaklaşmanıza vesile mi oluyor? Size verilen rol, ailenin kurtarıcısı, "alttan alan kişi" rol modeliyle artık yoruldunuz mu? Veya sizin kimseyle sorununuz yok ama hep bütün dramlar size mi anlatılıyor, arada mı kalıyorsunuz? Muhabbet yerine sessizlik, paylaşım yerine gizlilik mi ailenizde çoğaldı?
Sevgiyle bulusmak üzere..
Ilay Esen Görmen